Τα 5 είδη Επιχειρηματικών Κινδύνων σήμερα και πως βοηθά η Εξυγίανση

Του Δημήτρη Δημητρίου, CEO της CPA.

Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες για την ανάπτυξη και ευημερία μιας επιχείρησης είναι δίχως αμφιβολία η διαχείριση των επιχειρηματικών κινδύνων, ειδικά σήμερα που οι επιχειρήσεις εκτίθενται σε αλλεπάλληλους κλυδωνισμούς τόσο εσωτερικά, όσο και από το εξωτερικό. Σε περίπτωση δε που κινδυνεύουν η ρευστότητα, η επιβίωση και η φήμη μιας εταιρίας, μία από τις λύσεις είναι η εξυγίανση, διαδικασία που θέτει εκ νέου τις βάσεις για συνέχιση της λειτουργίας της, ενώ αποτελεί επιπλέον τον 2ο πυλώνα του νέου πτωχευτικού μας κώδικα. Η εξυγίανση, αποτελεί με το νέο πλαίσιο προ-πτωχευτική επιλογή για μια υπερχρεωμένη επιχείρηση, ώστε να διασωθεί και να μην απαξιωθεί πτωχεύοντας. Ας δούμε όμως κάτωθι ποιοι είναι οι συχνότεροι επιχειρηματικοί κίνδυνοι και πως βοηθά η εξυγίανση σε κάθε περίπτωση.

Τα 5 είδη επιχειρηματικών κινδύνων

Ο επιχειρηματικός κίνδυνος διαπιστώνεται μέσω διαρκούς ελέγχου των οικονομικών δεδομένων σε συνδυασμό με την αποδοτικότητα και τα αποτελέσματα της επιχείρησης και πάντα σε συνάρτηση με το γενικότερο οικονομικό κλίμα. Οι 5 συχνότεροι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η σύγχρονη επιχειρηματικότητα, είναι:

 1. Λειτουργικός κίνδυνος

Αφορά το εσωτερικό περιβάλλον και λειτουργία της επιχείρησης, ενώ προκαλείται από την αδυναμία υλοποίησης των επιχειρηματικών στρατηγικών που έχουν επιλεχθεί.

2. Κλαδικός κίνδυνος

Αντανακλά τις μη ελεγχόμενες μεταβολές του εξωτερικού περιβάλλοντος (κλάδου) στον οποίο δραστηριοποιείται η επιχείρηση.

3. Χρηματοοικονομικός κίνδυνος

Αφορά τη δυσμενή μεταβολή βασικών παραμέτρων οικονομικής λειτουργίας μιας επιχείρησης (πχ συρρίκνωση πωλήσεων, αύξηση κόστους παραγωγής, αύξηση επιτοκίων, αδυναμία κάλυψης βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων κλπ).

4. Κίνδυνος αγοράς

Αφορά μεταβολές επιτοκίων, συναλλαγματικούς και πληθωριστικούς κινδύνους.

5. Λοιποί κίνδυνοι

Τέτοιοι κίνδυνοι μπορεί να είναι Ρευστότητας, Πιστωτικοί, αλλά και Κίνδυνοι Δυσμενών Γεγονότων, όπως Νομικοί Κίνδυνοι, Πολιτικοί Κίνδυνοι, Περιβαλλοντικοί, Τεχνολογικοί και Φυσικοί Κίνδυνοι.

Ο κομβικός ρόλος της εξυγίανσης

 Σε κάθε περίπτωση, στόχος μιας εξυγίανσης είναι η επίτευξη πραγματικής αποδοτικότητας, η οποία θα πρέπει να αποτυπώνεται στους οικονομικούς δείκτες, ώστε να αποδεικνύεται ξεκάθαρα η βιωσιμότητα και η συνέχιση της δραστηριότητας της οντότητας (going concern). Κάθε προγραμματισμένη και στοχευμένη διαδικασία εξυγίανσης, αφορά στους παρακάτω πυλώνες:

  • στην κεφαλαιακή διάρθρωση της επιχείρησης
  • στις βασικές επιχειρηματικές λειτουργίες
  • στο ιδιοκτησιακό καθεστώς

Η επιχειρηματική εξυγίανση συνήθως επιτυγχάνεται με τις παρακάτω ενέργειες και μεθόδους:

Εσωτερική Αναδιάρθρωση

Η εσωτερική αναδιάρθρωση προκύπτει από την λεπτομερή ανάλυση λειτουργίας της επιχειρηματικής μονάδας και απαιτεί την αναπροσαρμογή των ενεργειών της διοίκησης για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και απόδοση. Η επιχείρηση πρέπει πια να μεταμορφωθεί και να εκσυγχρονιστεί, με βάση τις περιβαλλοντικές αλλαγές, την καινοτομία και την ψηφιακή εποχή.

Χρηματοοικονομική Εξυγίανση

Εδώ τροποποιούνται και διαφοροποιούνται οι ανάγκες της επιχειρηματικής μονάδας σε ότι αφορά στο δανεισμό ή/και τη μετοχική σύνθεση (πχ εξαγορές και συγχωνεύσεις, joint ventures, αναδιάρθρωση δανεισμού κλπ). Αφού αξιολογηθεί η υφιστάμενη κατάσταση και οι διαστάσεις της κρίσης που διέπει την επιχείρηση, επιδιώκεται η χρηματοοικονομική βιωσιμότητα της μέσα από τις εξής ενδεικτικές ενέργειες:

  • Αναδιάρθρωση χρεών και ρύθμιση με βιώσιμο χρέος
  • Εξεύρεση κεφαλαίων, μέσω θετικής αξιολόγησης από την χρηματοπιστωτική αγορά και τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια
  • Ενδυνάμωση της εξαγωγικής δραστηριότητας & της εξωστρέφειας
  • Σύνδεση με δίκτυα φερέγγυων προμηθευτών εξωτερικού
  • Αποκατάσταση του ονόματος και ανάπτυξη του συνολικού status

Τέλος, στην περίπτωση που η εξυγίανση αποτελεί διαδικασία του νέου πτωχευτικού κώδικα, επιδιώκεται η διατήρηση και αναδιάρθρωση της επιχείρησης μέσω σχεδίου που εγκρίνεται δικαστικά, η ισχύς και επικύρωση του οποίου όμως χρειάζεται την ελάχιστη απαιτούμενη συναίνεση των πιστωτών και πιο συγκεκριμένα όσων εκπροσωπούν πάνω από το 50% των απαιτήσεων κατά της εταιρείας.